Rouw is een universeel proces, maar de manier waarop mensen hiermee omgaan varieert sterk. In sommige gevallen kan rouw uitmonden in Persisterende Complexe Rouwstoornis (PCRS), waarbij rouwsymptomen langdurig en intens aanwezig blijven. Theoretische modellen zoals het Dual Process Model (DPM) en de Rumination as Avoidance Hypothesis (RAH) proberen te verklaren hoe bepaalde emotieregulatiestrategieën bijdragen aan de ernst en duur van rouwklachten. 

Deze studie onderzoekt de rol van de emotieregulatiestrategieën rouw-ruminatie (herhaaldelijk nadenken over het verlies) en experiëntiële vermijding (het vermijden van pijnlijke emoties) bij rouwsymptomen. Het doel was te bepalen of experiëntiële vermijding de relatie tussen rouw-ruminatie en rouwsymptomen medieert. 

Uit een cross-sectioneel onderzoek onder 100 participanten die een verlies door overlijden of relatiebreuk ervoeren, bleek dat rouw-ruminatie sterk samenhangt met rouwsymptomen, maar dat experiëntiële vermijding geen significante voorspeller is en ook geen mediërende rol speelt. Dit ondermijnt de Memory Hypothesis (MH), die rouw-ruminatie als een vermijdingsstrategie ziet, en suggereert dat rouw-ruminatie eerder een directe voorspeller van rouwklachten is.

De bevindingen benadrukken het belang van interventies zoals Acceptance and Commitment Therapy (ACT) en gedragsactivatie, die zich richten op het doorbreken van rouw-ruminatie. Toekomstig onderzoek wordt aanbevolen om de causale relaties verder te verkennen met longitudinale studies en fysiologische metingen.