Wereldwijd doet 18-22% van de adolescenten afkomstig uit niet-klinische samples ooit in het leven aan niet-suïcidale zelfbeschadiging, gedefinieerd als het doelbewust aanrichten van fysieke schade aan het eigen lichaam in de afwezigheid van suïcidale bedoelingen. Een klinisch verschijnsel dat aandacht behoeft, gezien de beperkte empirisch ondersteunde behandelingen tot op heden hiervoor. Niet-suïcidale zelfbeschadiging vormt tevens een risico voor intentioneel suïcidaal gedrag in de toekomst en zodoende voor een kans op overlijden. Om deze redenen is het van belang om factoren te identificeren welke van invloed zijn op het ontwikkelen van niet-suïcidaal zelfbeschadigend gedrag om zo effectiever preventief en interveniërend te kunnen handelen en het risico op uiteindelijk overlijden te verkleinen. Tegenwoordig wordt kinderlijk trauma als belangrijke risicofactor gezien voor het al dan niet ontwikkelen van niet-suïcidale zelfbeschadiging, alleen is er nog maar weinig bekend over mechanismen die hieraan onderliggend zijn. Een aantal onderzoeken dragen echter impulsiviteit aan als veelbelovend onderliggend mechanisme. Deze onderzoeken gebruiken impulsiviteit als unitair begrip, terwijl het in werkelijkheid multidimensionaal begrip is. Ook maken deze onderzoeken veelal gebruik van puur klinische samples. Op die manier wordt een grote niet-klinische doelgroep overgeslagen die allicht ook aan niet-suïcidale zelfbeschadiging doet en evenzo aandacht behoeft. Zodoende heeft de huidige studie in een niet-klinisch sample onderzocht wat de mediërende rol is van emotionele en cognitieve impulsiviteit bij het effect van kinderlijk trauma op niet-suïcidaal zelfbeschadigend gedrag.