Dual harm, het gecombineerd vertonen van zelfbeschadiging en agressie naar anderen (other harm), hangt samen met ernstige psychische problematiek en verhoogde maatschappelijke onveiligheid. Hoewel dual harm veel impact heeft, is er weinig bekend over de risicofactoren binnen subklinische populaties. Deze studie onderzocht of verschillende vormen van trauma in de kindertijd (emotionele, fysieke en seksuele mishandeling, evenals fysieke en emotionele verwaarlozing) unieke voorspellers zijn voor een groepslidmaatschap binnen drie schadegroepen: non-suïcidale zelfbeschadiging, other harm en dual harm. De steekproef bestond uit 281 deelnemers van 16 jaar en ouder die ten minste één vorm van schadelijk gedrag rapporteerden sinds hun twaalfde levensjaar. De gebruikte meetinstrumenten waren de Inventory of Statements About Self-Injury, de Childhood Trauma Questionnaire en een zelf samengestelde vragenlijst over other harm. Met een multinomiale logistische regressie is onderzocht hoe traumavormen het groepslidmaatschap voorspelden, waarbij dual harm werd vergeleken met de twee afzonderlijke schadegroepen. De resultaten toonden aan dat emotionele en seksuele mishandeling significant vaker voorkwamen bij dual harm dan bij enkel other harm. Fysieke mishandeling bleek eerder voorspellend voor dual harm dan voor enkel zelfbeschadiging. Voor beide vormen van verwaarlozing werden geen significante verschillen gevonden tussen de schadegroepen. De bevindingen suggereren dat mishandeling in de kindertijd, meer dan verwaarlozing, het risico verhoogt op het ontwikkelen van dual harm. Dit benadrukt het belang van trauma-geïnformeerde screening en interventies, gericht op vroege herkenning en aanpak van dual harm, ook binnen subklinische populaties. Vervolgonderzoek wordt aanbevolen om onderliggende mechanismen zoals emotieregulatie verder te verkennen en de generaliseerbaarheid van deze bevindingen te vergroten.