Dual harm, het vertonen van zowel zelfverwondend gedrag als agressie naar anderen, is als een munt met twee kanten: het lijkt te bestaan uit tegenpolen, maar er is meer overlap dan wordt gedacht. Patiënten die dual harm vertonen hebben vaak een complexere geschiedenis, gekenmerkt door heftigere en meerdere trauma’s, in vergelijking met patiënten die alleen zelfverwonding of agressiviteit vertonen. Dit maakt dual harm moeilijker te voorspellen, aangezien patiënten plotseling kunnen schakelen van zelfverwondend gedrag naar agressief gedrag richting anderen. Door inzicht te krijgen op de onderliggende mechanismen van dual harm, kunnen preventieprogramma’s opgericht worden voor kwetsbare groepen. Daarnaast is de uiting van het gedrag niet alleen afhankelijk van triggers en context, maar het verschilt ook per gender. Zo wordt in de media minder vaak geloofd dat vrouwen agressief kunnen zijn, en dat mannen aan zelfverwondend gedrag kunnen doen. Dit onderzoek kan nieuwe inzichten opleveren over de modererende rol van gender in de relatie tussen trauma en dual harm.