Deze studie onderzocht de invloed van introversie op de effectiviteit van groepstherapie bij personen met een vermijdende persoonlijkheidsstoornis (VPS), en de mogelijke mediërende rol van zelfvertrouwen in deze relatie. Op basis van eerdere literatuur werd verwacht dat een hogere mate van introversie samen zou hangen met een verminderde afname van VPS-symptomen na groepstherapie, en dat deze relatie deels verklaard zou worden door een lager niveau van zelfvertrouwen. In totaal werden 127 participanten met een VPS-diagnose geïncludeerd, die deelnamen aan GST of aan een groepsbehandeling binnen TAU. Introversie en zelfvertrouwen werden gemeten bij aanvang van de behandeling (T0). Symptoomverandering werd berekend op basis van de baseline (T0) en postbooster meting (T3). De gebruikte meetinstrumenten waren de Avoidant Personality Disorder Severity Index, de Introversion Inventory en de Rosenberg Self-Esteem Scale. In tegenstelling tot de hypothese werd een significante positieve relatie gevonden tussen introversie en symptoomverandering van VPS. Ook werd geen significant mediatie-effect van zelfvertrouwen gevonden. Wel bleek introversie positief samen te hangen met de ernst van VPS-symptomen bij aanvang van de behandeling. Mogelijke verklaringen zijn inhoudelijke overlap tussen de meetinstrumenten van introversie en VPS, of dat deelname aan groepssessies in een veilige omgeving juist ondersteunend is voor meer introverte deelnemers. Verder bemoeilijkt de beperkte spreiding in zelfvertrouwen het toetsen van mediatie. Contextuele factoren als groepscohesie en de rol van de therapeut zijn mogelijk van invloed, maar zijn buiten beschouwing gelaten. De bevindingen suggereren dat de rol van introversie binnen groepstherapie complexer is dan eerder werd verondersteld. Vervolgonderzoek met meer valide meetinstrumenten en aanvullende verklarende factoren is nodig om onderliggende werkingsmechanismen beter te kunnen begrijpen.